FENELON, 1824

Rzeźba w większym rozmiarze i w marmurze powstała w 1826 r. jako nagrobek w katedrze w Cambrai. François de Salignac de la Mothe, znany jako François Fénelon (1651 - 1715) francuski teolog, poeta, pisarz i pedagog, arcybiskup Cambrai.

Francuski rzeźbiarz, który przywrócił dziewiętnastowiecznej Francji renesansową tradycję rzeźby odlewanej z metalu. Autor pomników ważnych postaci narodowych (niekiedy przedstawianych jako akty), popiersi, płaskorzeźb i medalionów. W rysach twarzy portretowanej postaci odtwarzał jej życiowe doświadczenie i cechy charakteru.
Wywodził się z ubogiej rodziny. Jako młodzieniec zdecydował się na naukę rzeźby w Paryżu, do czego zniechęcał go ojciec. Przybył do tego miasta w wieku dwudziestu lat i podjął studia w Szkole Sztuk Pięknych u Philippe-Laurenta Rolandsa. Doskonalił tam swój neoklasycystyczny styl, poprzedzający okres romantyczny, który nastąpił w późniejszej działalności artystycznej. Potem prowadził badania nad starożytnymi zabytkami w Rzymie, gdzie zapoznał się z twórczością Antonio Canovy. Po pięciu latach powrócił do Paryża w okresie Restauracji. Z powodu republikańskich poglądów rychło wyjechał do Londynu. Po ponownym powrocie do Paryża przez długie lata tworzył wiele realistycznych medalionów i popiersi. Do jego najsłynniejszych dzieł należą: płaskorzeźba na frontonie paryskiego Panteonu - Ojczyzna i wolność obdarowują bohaterów (1837), pomnik Jacquesa Goberta na cmentarzu Père Lachaise oraz marmurowa rzeźba Ranny Filopojmen (1837) w Luwrze. Dorobek artystycznej spuścizny d`Angersa obejmuje ponad 50 całopostaciowych pomników, 150 popiersi i 500 medalionów.